مصابیح ، استعاره اى است که براى امامان علیهم السلام به کار رفته است و آنان را به چراغ هامصابیحیى تشبیه کرده که تاریکى ها را مى زُدایند و روشنى بر مى افروزند . چراغ ، در تاریکى به کار مى رود و به هر میزان که تیرگى گسترده تر باشد ، نورى قوى تر لازم است ، و هر اندازه آن نور ، پُر فروغ تر باشد ، زیان هاى سیاهى ، مانند : ترس ، نادانى ، انتخاب ناآگاهانه و ... کمتر خواهد بود .
امام ، نورى است که به منبع نورانیتِ خدا ، متّصل است و بدترین نوع تاریکى ، یعنى نادانى را برطرف مى کند ؛ زیرا تمام شایستگى ها به دانش باز مى گردند و ریشه همه شرارت ها نادانى است :
العِلْمُ أصْلُ کُلِّ خَیْرٍ ، الجَهلُ أصْلُ کُلِّ شَرٍّ .دانایى ، ریشه هر خوبى و نادانى ، ریشه هر بدى است...!
